Wie ben ik?
‘De kunst is om dingen te laten, niet om dingen te doen. Iedereen kan 4 keer per week naar de gym, maar laat maar eens een biertje staan als iedereen het glas staat te heffen’ Dit is één van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd toen ik in mijn eigen afvalrace doorliep. De discipline ligt niet altijd in het dingen doen, maar dus ook in het niet-doen. Elke dag hard trainen, maar eten als een varken staat alsnog gelijk aan geen resultaat. Het lijken harde woorden, maar niets is minder waar. Op je reis zul je ook ontdekken dat gezond eten 2 keer zo belangrijk is als trainen.
Zoals velen heb ik al vanaf jonge leeftijd te maken gehad met overgewicht. Ik was altijd het dikke jongetje in de klas, nooit zin om te gymmen, te lui om te sporten en ik werd áááltijd als laatste gekozen bij het voetballen. Dit is in deze maatschappij helaas normaal. Door onwetendheid en een snelgroeiende, met suiker doordrenkte, consumptiemaatschappij wordt men van jongs af aan al blootgesteld aan een wereld vol snoep, koek, frisdrank en fastfood. In combinatie met een beperkt bewegingspatroon is overgewicht tegenwoordig eerder regel dan uitzondering.
Voor mij kwam, de openbaring om aan mijn gezondheid te werken, toen ik weer eens uitgeput boven aan mijn trap stond. Ik stommelde naar mijn woonkamer en brak. ‘Er moet iets veranderen. Ik ben 21, te dik, te lui en heb de conditie van een bankstel’. En zodoende begon ik. Eerst met hardlopen; 200 meter en rust.. 300 meter en rust.. een kilometer en rust.. tot ik besloot mij in te schrijven voor de Amsterdam Marathon (de halve). Ik had ineens een sportdoel en motivatie, kortom; een stevige stok achter de deur. Ik wist toen nog niet dat voeding en krachttraining een belangrijke rol zouden gaan spelen, maar het begin was in ieder geval gemaakt.
Na maanden trainen en kilo’s later was het dan bijna zover. Ik rende met gemak 20 kilometer, was van 97 kilo naar de 87 kilo gegaan en ik zat weer wat lekkerder in mijn vel. Ik had toen alleen nog aan cardio (hardlopen) gedaan, dus meer dan een vormloze zak vel met botten was ik niet. Trots was ik desalniettemin, want de weegschaal loog niet.
Midden oktober en nog een week tot de marathon… Je raadt het al; het noodlot sloeg toe en ik raakte geblesseerd. Shin splints. Te veel zenuwen, te hard getraind en dat terwijl je af moet bouwen voordat je op de race gaat pieken. Beginnersfouten.
Marathon gecancelled, maar wat dan?! Hardlopen zat er voorlopig niet meer in en deze zak vlees was nog lang niet in de buurt van het gewenste Baywatch-lijf. Wat ik zeker wist, is dat ik niet bij de pakken neer zou gaan zitten.
Op advies van een goede vriend (Boas Titaley van Tita training) ben ik van mijn cardio-geloof afgevallen en de sportschool in gegaan. Ik zou voor het eerst aan de gewichten gaan hangen; squats, deadlifts, bankdrukken.. het was allemaal nieuw voor mij. In combinatie met een, door hem opgesteld, voedingsschema zou ik de strijd gaan winnen. Goed eten, wie had dat ooit gedacht? En was trainen niet het belangrijkst? Nee, het principe is simpel. Gaan er meer calorieën (energie) in dan uit (je verbruikt), dan kom je aan. Gaan er minder in dan je verbruikt, dan val je af. In combinatie met de juiste verhouding eiwitten, koolhydraten en vetten (EKV’s) en een gebalanceerd trainingsschema kun je jouw doelen bereiken. En zo het geschiedde. Na maanden van ‘clean’ eten, carbcycling en hard trainen had ik mijn afgetrainde lijf te pakken. Van een pens met tietjes naar acht blokjes en de felbegeerde V-cut.
Als gevolg van de resultaten kreeg ik uiteraard veel vragen. ‘Hoe heb je dat gedaan? Wat eet je? Hoe train je?’. ‘Hoe heb ik dat eigenlijk gedaan? Misschien moet ik mezelf hier, als ervaringsdeskundige, wel wat meer in verdiepen. Na wat research te hebben gedaan kwam ik bij AALO terecht. Ik schreef me in en 2 jaar later was ik gecertificeerd personal trainer, gewichtsconsulent en opgeleid in verschillende disciplines in de sportbranche (zie Certificaten) en begeleid ik mensen bij het behalen van hun (sportieve) doelen. Wil jij ook advies, coaching, training of gewoon wat opbeurende woorden, neem dan contact met me op!
Zoals velen heb ik al vanaf jonge leeftijd te maken gehad met overgewicht. Ik was altijd het dikke jongetje in de klas, nooit zin om te gymmen, te lui om te sporten en ik werd áááltijd als laatste gekozen bij het voetballen. Dit is in deze maatschappij helaas normaal. Door onwetendheid en een snelgroeiende, met suiker doordrenkte, consumptiemaatschappij wordt men van jongs af aan al blootgesteld aan een wereld vol snoep, koek, frisdrank en fastfood. In combinatie met een beperkt bewegingspatroon is overgewicht tegenwoordig eerder regel dan uitzondering.
Voor mij kwam, de openbaring om aan mijn gezondheid te werken, toen ik weer eens uitgeput boven aan mijn trap stond. Ik stommelde naar mijn woonkamer en brak. ‘Er moet iets veranderen. Ik ben 21, te dik, te lui en heb de conditie van een bankstel’. En zodoende begon ik. Eerst met hardlopen; 200 meter en rust.. 300 meter en rust.. een kilometer en rust.. tot ik besloot mij in te schrijven voor de Amsterdam Marathon (de halve). Ik had ineens een sportdoel en motivatie, kortom; een stevige stok achter de deur. Ik wist toen nog niet dat voeding en krachttraining een belangrijke rol zouden gaan spelen, maar het begin was in ieder geval gemaakt.
Na maanden trainen en kilo’s later was het dan bijna zover. Ik rende met gemak 20 kilometer, was van 97 kilo naar de 87 kilo gegaan en ik zat weer wat lekkerder in mijn vel. Ik had toen alleen nog aan cardio (hardlopen) gedaan, dus meer dan een vormloze zak vel met botten was ik niet. Trots was ik desalniettemin, want de weegschaal loog niet.
Midden oktober en nog een week tot de marathon… Je raadt het al; het noodlot sloeg toe en ik raakte geblesseerd. Shin splints. Te veel zenuwen, te hard getraind en dat terwijl je af moet bouwen voordat je op de race gaat pieken. Beginnersfouten.
Marathon gecancelled, maar wat dan?! Hardlopen zat er voorlopig niet meer in en deze zak vlees was nog lang niet in de buurt van het gewenste Baywatch-lijf. Wat ik zeker wist, is dat ik niet bij de pakken neer zou gaan zitten.
Op advies van een goede vriend (Boas Titaley van Tita training) ben ik van mijn cardio-geloof afgevallen en de sportschool in gegaan. Ik zou voor het eerst aan de gewichten gaan hangen; squats, deadlifts, bankdrukken.. het was allemaal nieuw voor mij. In combinatie met een, door hem opgesteld, voedingsschema zou ik de strijd gaan winnen. Goed eten, wie had dat ooit gedacht? En was trainen niet het belangrijkst? Nee, het principe is simpel. Gaan er meer calorieën (energie) in dan uit (je verbruikt), dan kom je aan. Gaan er minder in dan je verbruikt, dan val je af. In combinatie met de juiste verhouding eiwitten, koolhydraten en vetten (EKV’s) en een gebalanceerd trainingsschema kun je jouw doelen bereiken. En zo het geschiedde. Na maanden van ‘clean’ eten, carbcycling en hard trainen had ik mijn afgetrainde lijf te pakken. Van een pens met tietjes naar acht blokjes en de felbegeerde V-cut.
Als gevolg van de resultaten kreeg ik uiteraard veel vragen. ‘Hoe heb je dat gedaan? Wat eet je? Hoe train je?’. ‘Hoe heb ik dat eigenlijk gedaan? Misschien moet ik mezelf hier, als ervaringsdeskundige, wel wat meer in verdiepen. Na wat research te hebben gedaan kwam ik bij AALO terecht. Ik schreef me in en 2 jaar later was ik gecertificeerd personal trainer, gewichtsconsulent en opgeleid in verschillende disciplines in de sportbranche (zie Certificaten) en begeleid ik mensen bij het behalen van hun (sportieve) doelen. Wil jij ook advies, coaching, training of gewoon wat opbeurende woorden, neem dan contact met me op!
